De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Amsterdam-Noord tijdens de crisisjaren: Roza Dingemans, moeder van een door schulden en alcoholisme getroffen gezin, probeert koste wat kost haar waardigheid te bewaren. Ze ontleent onvermoede trots aan een gerucht over een voorname afkomst en een misgelopen erfenis. Maar is dat mythe, of werkelijkheid?

Op zoek naar de feiten stuit haar kleindochter, de auteur, op een verborgen stuk Nederlandse geschiedenis: haar voorouders blijken te zijn blootgesteld aan een uniek heropvoedingsexperiment in de Drentse nederzetting Veenhuizen. In drie enorme kazernes werden daar vanaf 1823 tienduizenden arme stadsgezinnen door tucht en landarbeid gedrild tot nuttige burgers.

Maar wat begon als een bevlogen project om de armoede in Nederland in twaalf jaar uit te roeien, veranderde al snel in een fuik voor de paupers.

Bron: Balans

Na met veel succes de mens achter ‘schaduwkoningin’ Annie M.G. Schmidt achterhaald te hebben, heeft Annejet van der Zijl zich nu gewaagd aan een zoektocht naar de historische waarheid achter de mythe Bernhard.

Het resultaat is een verhaal van faustiaanse allure. Een astmatisch gepest jongetje met louter onvoldoendes voor sport, dat zich wist te transformeren tot het summum van mannelijkheid: een geallieerde oorlogsheld met een heel volk aan zijn voeten. Maar ook Bernhard betaalde wel degelijk een prijs voor de keuzes die hij maakte, en als er iets is wat dit boek duidelijk maakt, dan is het wel dat hij veel minder dan hij deed voorkomen de regisseur was van zijn eigen leven.

Bernhard is niet bepaald het stoere jongensboek waarmee hijzelf de geschiedenis in had willen gaan. Het is ook zeker niet het inktzwarte scenario dat zijn tegenstrevers van zijn leven maakten. Het is allemaal veel toevalliger, kleiner en vooral menselijker dan dat. En daarom, misschien wel voor het eerst, begrijpelijk.

Bron: Querido

Net als de meeste mensen was ik altijd van mening dat ons rechtssysteem goed en rechtvaardig was. Dat gaf me een veilig gevoel, ik vertrouwde erop dat eerlijke en capabele mannen en vrouwen de wet zouden handhaven.
Maar toen wist ik niet hoe het is als er een arrestatieteam voor je deur staat. En hoe het is om van misdaden beschuldigd te worden die je niet begaan hebt.>br/> Ik kon ook niet weten hoe het is om machteloos te zijn en afhankelijk van mensen die je verachten. En al helemaal niet hoe het is om jaren in onzekerheid te wachten totdat justitie besluit wat ze met je wil doen. Nu weet ik dat wel.
En nu vertel ik jullie erover.

Lucia de Berk wordt in december 2001 gearresteerd op verdenking van moord op vier volwassenen en drie kinderen. Allemaal overleden ze in ziekenhuizen waar De Berk werkzaam was. In de media krijgt ze al snel de bijnamen ‘Zuster Dood’ en ‘Engel des doods’.
De rechtbank veroordeelt haar in maart 2003 tot levenslang, ruim een jaar later oordeelt het gerechtshof net zo, dan zelfs met tbs.
Na onderzoek naar de bewijsvoering wordt de zaak uiteindelijk in 2008 heropend. Lucia de Berk wordt vrijgelaten. Ze heeft ruim zes jaar gevangen gezeten.

Bron: De Arbeiderspers

Op 13 november 2007 doen zeshonderd rechercheurs en dertig officieren van justitie op ruim vijftig adressen in Nederland invallen. Een strafrechtelijk onderzoek legt een wijdvertakt fraudenetwerk aan de top van het Nederlandse bedrijfsleven bloot. De omvangrijke fraude met vastgoed van bedrijven als Philips, ABN Amro en Rabobank die justitie in kaart brengt, is gepleegd onder de ogen van gemeentebesturen en bekende Nederlanders als Joop van den Ende, Hans Wiegel, Jan Hommen en John Fentener van Vlissingen.

De verdachte projectontwikkelaars, pensioenfondsdirecteuren en vastgoedhandelaren konden jarenlang, met hulp van accountants, bankiers en notarissen, ongestoord tientallen miljoenen bij hun bedrijven wegsluizen, zo luidt de verdenking. Het voormalige Bouwfonds en Philips Pensioenfonds claimen een kwart miljard euro schade te lijden.

Wie had gedacht dat het beschamende einde van de LPF definitief een einde zou maken aan het bozige Nederlandse populisme, kwam bedrogen uit. Zowel Rita Verdonk als Geert Wilders heeft gedemonstreerd dat het populistische kiezerspotentieel bepaald niet kleiner is geworden.

De populistische partijen zijn meestal protestpartijen. Een aanzienlijk deel van het electoraat ziet de overheid, het politieke systeem en de maatschappelijke elite kennelijk als de vijand. De vraag is hoe dat komt.

Bron: Nieuw Amsterdam

We gaan er als vanzelfsprekend van uit dat ieder van ons een identiteit heeft, maar als ons op de man of vrouw af wordt gevraagd wie we dan wel zijn, weten we het opeens niet meer zo goed. We noemen onze naam, maar wat zegt die eigenlijk? We vertellen ons beroep, maar is dat wel zo relevant? We beginnen over onze afkomst, maar doet die er nog toe?

Onze identiteit lijkt te bestaan, maar vervluchtigt in een wereld waarin iedereen op internet een nickname heeft, een jobhopper is of een wereldburger wil zijn. Dus wordt het tijd voor grondige overpeinzingen – van jonge filosofen als Stine Jensen en Rob Wijnberg. We ontlenen ons ‘ik’ aan allerlei heel concrete dingen: aan ons lichaam, onze liefdes, ons lijden, ons verleden, ons seksuele leven, onze behoefte aan erkenning en de groep waartoe we behoren. En aan grote denkers die de mens geprobeerd hebben te definiëren.

Jensen en Wijnberg blikken terug op die geschiedenis en voegen er hun eigentijdse visie aan toe. Met Dus ik ben leveren ze een beeld van onze identiteit waarmee we waarlijk voort kunnen.

Bron: De Bezige Bij
www.dusikben.nl

Nop Maas' Kroniek van een schuldig leven. Deel 2: De 'rampjaren' is verschenen. Aan het begin van het boek zien wij de 40-jarige schrijver na de verschijning van Op weg naar het einde (1963) in zijn tot nu toe onderbelicht gebleven rol als 'zielzorger' voor talloze, vaak gehuwde homoseksuelen. Ook meer geruchtmakende gebeurtenissen als het 'Ezelproces', zijn overgang tot het Rooms-Katholicisme, de toekenning van de P.C. Hooftprijs, de huldigingsavond in de Allerheiligst Hartkerk, de Grote Gerard Reve Show en Reve's als 'racistisch' beschouwde optreden tijdens de nacht van de poëzie in Kortrijk komen aan de orde.
Door zijn talloze media-optredens wordt Reve een icoon van de bevrijdende jaren zestig en zeventig. Ondanks alle successen die hij kan noteren, spreekt hijzelf achteraf echter over 'rampjaren'. Hoe de kloof tussen zijn eigen denkbeelden en zijn imago bij zijn bewonderaars zich gaandeweg verdiept en hoe zijn liefdesleven in steeds woeliger vaarwater terechtkomt, daarvan doet Nop Maas in dit fascinerende en hartverscheurende tweede deel van zijn kroniek even zorgvuldig als respectvol verslag.

Bron: Uitgeverij Van Oorschot.