De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Het ware verhaal van Maria en haar ‘loverboy’

In haar boek Echte mannen eten geen kaas (2008) vertelt Maria Mosterd hoe ze vanaf het begin van haar middelbareschooltijd vier jaar lang werd misbruikt door loverboy Manou. Het schokkende relaas van de Zwolse tiener werd alom voor zoete koek geslikt en het boek werd een grote bestseller.

De ontmaskering van een ‘waargebeurd’ verhaal.

Misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink ging op zoek naar de feiten. Hij sprak vele betrokkenen, onder wie de twee beste schoolvriendinnen van Maria uit de betreffende periode, en ook ‘loverboy Manou’ zelf. Op essentiële punten bleek Maria’s verhaal niet te kloppen.

Haar eerste ontmoeting met Manou was niet toen zij twaalf was, maar bijna anderhalf jaar later. Er is geen enkele aanwijzing dat Manou een loverboy is of was (en hij houdt wél van kaas). Het zogenaamde permanente gespijbel op school is inmiddels door de rechtbank tot onwaarheid verklaard. Maria’s verhaal blijkt een bizarre mix van feiten en vooral veel fantasie.

Echte mannen eten wél kaas biedt tevens een onthullende inkijk in de werking van de media.

Bron: Nieuw Amsterdam

Het enige complete en niet eerder geschreven verhaal achter alle geruchtmakende ontvoeringen uit de Nederlandse misdaadhistorie. Een ontvoering trekt altijd enorm veel publiciteit. Dat komt vooral omdat een kidnap meestal gepaard gaat met onmenselijke wreedheid. Vaak worden slachtoffers mishandeld, gemarteld en soms vermoord. Lichaamsdelen worden afgehakt of slachtoffers worden wekenlang opgesloten in vochtige, ijskoude kerkers. Het gegeven dat de ontvoerde personen meestal Bekende Nederlanders zijn, draagt bij aan de overweldigende media-aandacht. Het psychologische steekspel dat na een kidnap Losbarst tussen politie en daders spreekt ook tot de verbeelding.

"Ontvoering" onthult hoever politie en justitie gaan om een slachtoffer te bevrijden uit handen van zijn belagers. Aan de hand van uitvoerige reconstructies van onder anderen de kidnap van Ahold-topman Gerrit Jan Heijn onthult dit boek de tot nu toe geheime onderhandelingstactieken van rechercheteams, waarmee bijna iedere kidnap uiteindelijk wordt opgelost. "Ontvoering" is het eerste complete misdaadboek over álle Geruchtmakende kidnappingzaken uit de Nederlandse misdaadhistorie.

Het bevat talloze niet eerder gepubliceerde feiten over de ontvoeringen van ondermeer:
- Gerrit Jan Heijn
- Maurits (Maup) Caransa
- Freddy Heineken
- Ab Doderer
- Toos van der Valk
- Claudia Melchers
- Valérie Albada Jelgersma

Amsterdam-Noord tijdens de crisisjaren: Roza Dingemans, moeder van een door schulden en alcoholisme getroffen gezin, probeert koste wat kost haar waardigheid te bewaren. Ze ontleent onvermoede trots aan een gerucht over een voorname afkomst en een misgelopen erfenis. Maar is dat mythe, of werkelijkheid?

Op zoek naar de feiten stuit haar kleindochter, de auteur, op een verborgen stuk Nederlandse geschiedenis: haar voorouders blijken te zijn blootgesteld aan een uniek heropvoedingsexperiment in de Drentse nederzetting Veenhuizen. In drie enorme kazernes werden daar vanaf 1823 tienduizenden arme stadsgezinnen door tucht en landarbeid gedrild tot nuttige burgers.

Maar wat begon als een bevlogen project om de armoede in Nederland in twaalf jaar uit te roeien, veranderde al snel in een fuik voor de paupers.

Bron: Balans