De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Wanneer Natascha Kampusch 2 maart 1998 op weg naar school door een onbekende man een wit bestelbusje in wordt getrokken, denkt ze dat haar laatste uur heeft geslagen. Even later ligt het meisje van tien in een deken gewikkeld op een koude keldervloer in een eengezinswoning. Om haar heen is het aardedonker, de lucht is bedompt en benauwd. In deze gevangenis van amper vijf vierkante meter zal Natascha de komende achtenhalf jaar doorbrengen. Wolfgang Priklopil is de enige met wie ze contact heeft. Ze wordt door hem mishandeld, vernederd en onderdrukt. Pas in de zomer van 2006 slaagt ze erin te vluchten, iets wat ze al vanaf de allereerste dag van plan was.
Pas nu voelt Natascha zich sterk genoeg om haar verhaal te vertellen. In openhartige en pijnlijk eerlijke bewoordingen vertelt ze over haar moeilijke jeugd, de gevangenschap en de lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ook beschrijft ze hoe ze in deze uitzichtloze situatie leerde sterker te zijn dan haar ontvoerder. Dit is het relaas van een meisje dat vocht, een meisje dat iets onvoorstelbaars wist te overleven en nooit heeft willen opgeven.


Bron: De Boekerij

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Het verhaal van je leven is het verhaal van je brein. Dick Swaab volgt de mens,en dan vooral zijn hersenen, vanaf de conceptie tot en met de dood. Alles komt voorbij in 'Wij zijn ons brein': puberteit, seksualiteit, anorexia, alzheimer, medicatie, criminaliteit, geloof, hersenbeschadiging, psychische problemen en bijnadoodervaringen. Na lezing van dit boek zul je beter begrijpen waarom je bent wie je bent.

Dit praktische boekje laat in een notendop zien wat omdenken betekent en hoe je dat doet. Om in te bladeren, te grazen, ideeën op te doen, op het verkeerde been gezet te worden en vooral om je eigen creatieve vermogens te prikkelen. Kortom, om te kijken, denken en – vooral – creëren.

We wedijveren met onze collega’s om nutteloze zaken als kamergrootte, vertonen ongewenst en gewenst seksueel gedrag op de werkvloer, pesten onze collega’s, roddelen om er zelf beter van te worden, en nemen bewust minder competente collega’s aan om daar gunstig bij af te steken. Lengte en aantrekkelijkheid zijn vaak belangrijker om hogerop te komen dan inhoudelijke kwaliteiten. Mannen vechten elkaar soms letterlijk de tent uit, en vrouwen proberen vaak te voorkomen dat andere vrouwen promotie maken. En dat terwijl we vinden dat we ons in werksituaties professioneel en rationeel zouden moeten gedragen. Maar we worden gedreven door volstrekt irrationele motieven, en blinken uit in destructief gedrag.
In Oerdriften op de werkvloer wordt een evolutionaire benadering van menselijk gedrag in organisaties uitgewerkt die een verklaring wil bieden voor dergelijke vormen van ogenschijnlijk irrationeel gedrag. Het veelal politiek incorrecte betoog wordt geïllustreerd met interviews met ondernemers, politici, beleidsmakers, consultants en wetenschappers.

Bron: Prometheus