De officiële lijst
met bestverkochte boeken

De langverwachte autobiografie van de gitarist, songwriter en medeoprichter van The Rolling Stones. Ladies and gentlemen: Keith Richards.
Eindelijk vertelt de man zelf over het leven in de crossfire hurricane: obsessief luisteren naar platen van Chuck Berry en Muddy Waters, gitaar leren spelen en een band vormen met Mick Jagger en Brian Jones. De eerste successen van The Rolling Stones en de beruchte arrestaties voor drugsbezit die leiden tot zijn image van outlaw volksheld. Het creëren van onsterfelijke riffs zoals die van Jumping Jack Flash en Honky Tonk Women. Verliefd worden op Anita Pallenberg en de dood van Brian Jones. Fiscale ballingschap in Frankrijk, de tours door de Verenigde Staten, isolatie en verslaving. Verliefd worden op Patti Hansen. Vervreemding van Jagger en de daaropvolgende verzoening. Huwelijk, familie, soloalbums en X-Pensive Winos, en een weg die nooit eindigt.
Met zijn kenmerkende ontwapenende eerlijkheid vertelt Keith Richards het levensverhaal waar we al zo lang meer van wilden weten: open, onbevreesd en oprecht.

Bron: A.W. Bruna

Het verhaal van je leven is het verhaal van je brein. Dick Swaab volgt de mens,en dan vooral zijn hersenen, vanaf de conceptie tot en met de dood. Alles komt voorbij in 'Wij zijn ons brein': puberteit, seksualiteit, anorexia, alzheimer, medicatie, criminaliteit, geloof, hersenbeschadiging, psychische problemen en bijnadoodervaringen. Na lezing van dit boek zul je beter begrijpen waarom je bent wie je bent.

In dit zomerse dagboek blaast Joke Hermsen het stoffige begrip ‘ziel’ nieuw leven in. Een dagboek vol mijmeringen, wandelingen en zelfs verveling in de Franse Bourgogne. Hermsen koppelt haar overpeinzingen over de ziel aan de ervaring van de innerlijke tijd, die zich onderscheidt van de kloktijd. Ze begrijpt steeds beter wat Nietzsche bedoelde met ‘de windstilte van de ziel’ die voorafgaat aan elk creatief proces.
Joke J. Hermsen is auteur van diverse romans en essaybundels, waaronder haar succesvolle Stil de tijd (2009).

Dit essay is speciaal geschreven voor de Maand van de Spiritualiteit 2010, dat als thema: Tijd maken heeft.
Bron: Ten Have

Winnaar AKO Literatuurprijs.

Er is aan het begin van de eenentwintigste eeuw nauwelijks een roeriger natie dan Congo, het reusachtige land in het hart van Afrika, dat barst van de grondstoffen die onontbeerlijk zijn in onze moderne tijd – én van de gruwelijke conflicten. Hoe kon de vroegere, relatief rustige kolonie van België, sinds 1960 onafhankelijk, zo veranderen?

David Van Reybrouck beschrijft voor het eerst de verbijsterende geschiedenis van Congo, van ruim voor de komst van de ontdekkingsreiziger Stanley tot en met de invloed van China in de laatste tien jaar en de recente economische crisis.

Van 1885 tot 1908 werd het land bestierd door koning Leopold II, die een fortuin verdiende met de exploitatie van rubber. De kolonisatie door België in de periode van 1908 tot 1960 zorgde voor industrialisatie en infrastructuur, maar werd ook gekenmerkt door paternalisme, zo niet betutteling.

De onverhoedse overgang van kolonie naar onafhankelijke staat rond 1960 is een adembenemend verhaal vol idealisme en gekonkel. Het nieuwe land stortte zich in een turbulent avontuur dat steeds wilder en chaotischer werd en na tweeëndertig jaar dictatuur onder Mobutu leidde tot een van de dodelijkste conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog.

Van Reybrouck baseert zich niet alleen op zeldzaam archiefmateriaal en baanbrekend onderzoek, maar vooral ook op honderden gesprekken die hij met Congolezen voerde. Zijn ooggetuigen gaan van eeuwlingen tot kindsoldaten, van rebellenleiders tot smokkelaars, van ministers tot maniokverkoopsters. Hun verhalen heeft de auteur in zijn grote geschiedenis geïntegreerd.

Bron: De Bezige Bij

Dewey is pas een paar weken oud als hij in een van de koudste nachten van het jaar wordt achtergelaten in de inleverbak van een bibliotheek in Iowa. De volgende ochtend wordt hij – meer dood dan levend – gevonden door de leidinggevende van de bibliotheek, Vicki Myron. Dewey verovert meteen haar hart, en dat van de rest van het bibliotheekpersoneel.

De daaropvolgende negentien jaar zal Dewey in de bibliotheek wonen. Alle bezoekers kennen hem inmiddels: door zijn enthousiasme en speelsheid, en vooral door zijn zesde zintuig voor wie zijn liefde en aandacht het meest nodig heeft. Dewey, de bibliotheekkat is zijn bijzondere verhaal.

Bron: De Boekerij

In gesprek met mijzelf is samengesteld uit Mandela'’s persoonlijke archief. Dit materiaal is nog nooit eerder gepubliceerd: het omvat logboeken van tijdens de strijd tegen de apartheid, dagboeken en brieven uit de tijd van zijn gevangenschap, kladblokjes uit de overgangsperiode na de apartheid, opgenomen privégesprekken en correspondentie uit zijn jaren als president. Een persoonlijke reis van Mandela'’s eerste politieke bewustwording tot zijn betoverende rol op het toneel van de wereldpolitiek. Het boek verhaalt over een heldhaftig leven aan het front van het gevecht voor vrijheid en gerechtigheid.

In gesprek met mijzelf is een persoonlijk verslag, vanaf het eerste ontwaken van Mandela'’s politieke geweten tot en met zijn glansrol op het wereldtoneel. Het is een zeldzame kans om tijd door te brengen met Nelson Mandela; met hem in contact te komen, in zijn eigen stem: direct, helder en intiem.

Nelson Mandela is geboren in Transkei, Zuid-Afrika, op 18 juli 1918. Hij werd lid van het African National Congress (ANC) in 1944 en hij was vanaf 1948 een van de leiders in de opstand tegen het apartheidsbewind. In 1962 werd hij gearresteerd, waarna 27 jaar gevangenschap volgde. In die tijd groeide zijn status als symbool van de strijd tegen de apartheid. Mandela kreeg in 1993 de Nobelprijs voor de vrede en werd in 1994 de eerste democratisch gekozen president van Zuid-Afrika.

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Wanneer Natascha Kampusch 2 maart 1998 op weg naar school door een onbekende man een wit bestelbusje in wordt getrokken, denkt ze dat haar laatste uur heeft geslagen. Even later ligt het meisje van tien in een deken gewikkeld op een koude keldervloer in een eengezinswoning. Om haar heen is het aardedonker, de lucht is bedompt en benauwd. In deze gevangenis van amper vijf vierkante meter zal Natascha de komende achtenhalf jaar doorbrengen. Wolfgang Priklopil is de enige met wie ze contact heeft. Ze wordt door hem mishandeld, vernederd en onderdrukt. Pas in de zomer van 2006 slaagt ze erin te vluchten, iets wat ze al vanaf de allereerste dag van plan was.
Pas nu voelt Natascha zich sterk genoeg om haar verhaal te vertellen. In openhartige en pijnlijk eerlijke bewoordingen vertelt ze over haar moeilijke jeugd, de gevangenschap en de lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ook beschrijft ze hoe ze in deze uitzichtloze situatie leerde sterker te zijn dan haar ontvoerder. Dit is het relaas van een meisje dat vocht, een meisje dat iets onvoorstelbaars wist te overleven en nooit heeft willen opgeven.


Bron: De Boekerij

Zo Hollands als een tulp in een klomp
Een kordate overlever
Stokoud en springlevend
Vriendelijk, verrassend en traditioneel
Verguisd als folklore, vermaard om zijn autoriteit
Een uniek boekje, elk jaar weer
De oudste nog verschijnende almanak ter wereld!

Bron: Almanak

Ze werd geboren in Bogotá, en groeide op in Frankrijk. Toen, op haar tweeëndertigste, gaf Ingrid Betancourt haar veilige, comfortabele leven op om terug te keren naar Colombia. In een land dat langzaam werd verwoest door terrorisme, geweld, angst en een alomtegenwoordig gevoel van hopeloosheid, werd zij een politiek leider.
In 2002, toen ze campagne voerde als kandidaat voor de Colombiaanse presidentsverkiezingen, werd ze ontvoerd. Niets had haar kunnen voorbereiden op wat daarna kwam: ze zou de volgende zeseneenhalf jaar diep in de jungle doorbrengen, als gevangene van de farc. Zelfs aan de stilte komt een eind is haar zeer persoonlijke en aangrijpende verslag van die periode.
Een groot deel van haar gevangenschap bracht zij geketend door, dag en nacht, maar ze hield nooit op met dromen over ontsnapping. Een paar keer slaagde ze er ook daadwerkelijk in om weg te komen, maar ze werd altijd gevonden. In haar succesvolste poging wist ze het samen met een medegevangene een week op de vlucht vol te houden, maar toen haar lotgenoot ernstig ziek werd, werden ze opnieuw opgepakt. Later begreep Betancourt dat ze maar een paar kilometer van de vrijheid waren geweest.
De feiten van haar verhaal zijn onthutsend genoeg, maar het is Betancourts ontembare geest die deze zo bijzondere geschiedenis voortstuwt, tot leven brengt, kleur en diepgang verleent. Het feit dat zij het landschap van haar ziel evenveel aandacht schenkt als de gebeurtenissen en de mensen om haar heen, maakt Zelfs aan de stilte komt een eind tot een bespiegeling op de essentie van het leven zelf – angst en vrijheid, hoop en inspiratie. Betancourt beschrijft hoe de routines die ze zichzelf oplegde haar uiteindelijk in staat stelden het ondenkbare te doen: voorbij de ellende van het moment innerlijke rust vinden.

Bron: Balans

Waarom hebben we zo’n slecht geheugen voor dromen? Bestaat verdringen? Wat gebeurt er met gedeelde herinneringen als degene waar je die herinneringen mee deelde er niet meer is? Hoe kan het dat een collega wel uw idee heeft onthouden, maar vergeten is dat het úw idee was? De lastigste vragen die je over het geheugen kunt stellen gaan niet over het herinneren maar over vergeten, schrijft Douwe Draaisma in Vergeetboek. Waarom bestaat er eigenlijk geen vergeettechniek? Waarom hebben portretten de neiging onze herinneringen aan gezichten te wissen? Wat gaat er mis in de hersenen van iemand die geen gezichten kan onthouden? In het denken over vergeten wordt zichtbaar wat we van onze herinneringen hopen of vrezen. De ‘eerste herinnering’ markeert niet alleen het begin van ons geheugen, maar onderstreept tegelijk de vergeten jaren die daaraan vooraf zijn gegaan. Ons goede geheugen voor ‘eerste keren’ herinnert ons ook aan al die keren die er op volgden en die we zijn vergeten. En zelfs mensen met een goed geheugen voor gezichten hebben een pover geheugen voor de geschiedenis van gezichten. Wie kan met de hand op zijn hart verklaren zich – los van foto’s – te herinneren hoe zijn dierbaren er tien jaar geleden uitzagen? In Vergeetboek voert Draaisma de lezer langs de theorieën over waarom het geheugen pas zo laat op gang komt, de oorzaken voor het vergeten van dromen en de verklaring voor ‘onbewust plagiaat’. Hij stelt ons voor aan Henry M., die door een geheugendefect leefde in een ‘nu’ ter breedte van een halve minuut en aan soldaat S. die zelfs zijn eigen gezicht niet kon onthouden. Draaisma schrijft over trauma en verdringing, over het vergeten dat zichzelf onzichtbaar maakt, over het herschrijven van je herinneringen bij het ouder worden.

Bron: Historische Uitgeverij