De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Het nieuwe boek van Paulien Cornelisse gaat niet over taal. Maar over een cavia. Die op de afdeling Communicatie van een kantoor werkt. Oké…

Een cavia op een kantoor tussen de mensen: het klinkt wat onwerkelijk, maar voor iedereen die maar een blauwe maandag met collega’s heeft gewerkt, zullen de kantooravonturen in 'De verwarde cavia' heel herkenbaar zijn. Van de symbiotische relatie met het koffiezetapparaat tot passief-agressieve e-mails en duizelingwekkende perikelen rond de lief- en leedpot.

Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.

Hanya Yanagihara groeide op in Hawaii en Texas. Ze werkt bij The New York Times Magazine en debuteerde met' Notities uit de jungle'. 'Een klein leven' betekende haar wereldwijde doorbraak als schrijver en werd een bestseller in Engeland en de Verenigde Staten.

"Voor de meeste mensen bestaan wij alleen in een boek, mijn bruid en ik. De afgelopen vijfendertig jaar heb ik met een machteloos afgrijzen moeten aanzien hoe onze echte levens bedolven raakten onder een modderstroom van apocriefe verhalen, valse getuigenissen, roddels, verzinsels, mythen, hoe onze ware, complexe persoonlijkheden werden vervangen door clichématige personages, ingedikt tot een simpel, hanteerbaar logo, op maat gesneden voor een sensatiebelust lezerspubliek. En dan was zij de broze heilige, en ik de brute verrader. Ik heb gezwegen. Tot nu."

Ted Hughes en Sylvia Plath vormen het beroemdste liefdespaar uit de moderne westerse literatuur. In 'Jij zegt het' geeft Connie Palmen de in 1998 overleden Ted Hughes een stem. Ze laat hem terugkijken op zijn gepassioneerde huwelijk dat op 11 februari 1963 eindigt in de zelfmoord van zijn vrouw, en op zijn leven dat vanaf dat moment door deze dood wordt beheerst. In de talloze biografieën die van haar verschijnen krijgt zij de status van martelares, hij die van verrader en moordenaar, beschimpt door wildvreemden en aangeklaagd door mensen die hij als vriend beschouwde. Palmen beschrijft de gedachten, angsten en bezweringen van de bruidegom, en de diep tragische band met de vrouw die zijn leven zou bepalen.

Otto Kadoke werkt als psychiater in een crisiscentrum: zijn specialiteit is suicide-preventie, hij dient mensen met een doodswens voor het leven te behouden. Wanneer hij op een dag bij zijn oude en hulpbehoevende moeder op bezoek gaat, doet een van de Nepalese verzorgsters de deur open, gehuld in slechts een handdoek. De psychiater, die zich altijd aan het protocol houdt, wordt overmand door gevoelens van liefde voor het meisje, met als gevolg dat hij de verzorging voor zijn moeder voortaan alleen dient te organiseren.

Kadoke is kinderloos, van middelbare leeftijd, maar niet onaantrekkelijk voor artsen in opleiding: hij heeft er menig weten te verleiden. Na opnieuw een grensoverschrijdende ontmoeting, ditmaal met een suïcidale jonge vrouw, lopen het professionele en privéleven van Kadoke definitief in het honderd: zijn moeders huis wordt een ambulant crisiscentrum.

'Moedervlekken' is een roman over de liefde van een zoon voor zijn moeder en vader, en vice versa. Een boek over twee mensen die niet kunnen leven - en niet dood kunnen gaan - zonder elkaar. Het markeert een nieuwe fase in Arnon Grunberg's veelomvattende schrijverschap: zorg en liefde sluiten elkaar niet langer uit. Ondanks verlies en pijn blijkt het mogelijk liefde voor het leven te voelen.

Hendrik Groen is wel oud maar niet dood, en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid te nemen van dit charmante personage…

Elk voorjaar maakte Jelle Brandt Corstius een fietstocht met zijn vader. Een bestemming was er nooit, maar wel de zekerheid dat het niet langer dan twee dagen zou duren. Anders kregen ze ruzie. Op 18 april 2014 begon Jelle Brandt Corstius weer aan een tocht, maar dan zonder zijn twee maanden eerder overleden fietsmaatje en vader, Hugo Brandt Corstius, een wonderlijke man die veel begreep van dingen waar de meeste mensen niets van begrepen (palindromen), maar weer heel weinig van de meest normale dingen (kinderen).

Met in zijn fietstas een deel van de as van zijn vader legt Brandt Corstius in zestien dagen 1.620 kilometer af. Hij kampeert op een troosteloze camping in Luxemburg, wordt beroofd door zigeuners (de as laten ze achter), logeert bij een Maastrichtse dame die eist dat hij het douchewater opvangt om de toilet mee door te spoelen en trekt overmoedig met vijftig kilo aan bagage door de Ardennen - tot hij aan de Middellandse Zee uitkomt, waar hij de as uitstrooit.

'As in tas' is Jelle Brandt Corstius' meest persoonlijke boek, over zijn bekende vader, geschreven op het moment dat hij zelf net vader is geworden, in de vorm die we van hem kennen: een reisverhaal.

Jelle Brandt Corstius (1978) is schrijver en programmamaker. Hij was twee keer presentator van 'Zomergasten' en van veelgeprezen reisseries over Rusland en India.

We leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek 'Pogingen iets van het leven te maken'. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken.

Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.

'Kom hier dat ik u kus' is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken.

Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Vijftien heel verschillende mensen. Allemaal op een bepalend moment in hun leven, zo'n moment waarop de dingen ontploffen of imploderen, stilvallen of deblokkeren, kapotgaan of ten goede keren.

'Gij nu' gaat over wurgende eenzaamheid. Over vluchten en ontsnappen, wat geenszins hetzelfde is. Over verledens die je blijven achtervolgen, tot je beter leert te weten. Over de liefde die kan helpen, als je dat durft toe te laten. Over het verlangen om gezien te worden, de verschroeiende dwang om het goed te doen, de angst voor het geluk, vaak groter dan die voor het verdriet, de opmerkelijke veerkracht van wie weigert op te geven. En over de heftige wereld die het soms zelfs de dappersten onmogelijk maakt.

Griet Op de Beeck heeft geen roman geschreven, maar 'Gij nu' is geenszins een verzameling per ongeluk bij elkaar geplaatste verhalen. Het is wel degelijk de bedoeling om bij het begin te beginnen en door te lezen tot het eind, om dan te ontdekken dat het boek meer is dan de droge optelsom van de afzonderlijke delen. Niet omdat er anekdotische verbanden zouden bestaan, maar omdat de schrijver probeert op deze manier iets te vertellen wat de lotgevallen van de vijftien individuen ver overstijgt.

De vrouwen van kasteel Deverill proberen zich staande te houden in de roerige jaren voor de Tweede Wereldoorlog. Kitty wordt verscheurd door haar liefde voor Ierland en de wens haar leven met Jack te delen. Celia is vastbesloten kasteel Deverill in zijn oude glorie te herstellen en stort zich vol overgave op de renovatie, zich niet bewust van de rampspoed die onafwendbaar op haar af komt. Bridie probeert wanhopig over het verlies van haar zoon heen te komen, die ze bij zijn geboorte moest afstaan, en verzint de wildste plannen om hem terug te krijgen. Ondertussen groeit er in Amerika een eenzaam meisje op, dat niets weet van haar familie...

De drie vrouwen staan voor belangrijke beslissingen in hun leven, beslissingen die hen ver weg kunnen voeren van Ierlands groene kusten en het kasteel dat hen zo veel jaren heeft verbonden. Is liefde alleen genoeg om de zware tijd die hun te wachten staat het hoofd te bieden?

‘Ik word wakker, doe een plas, sta op en denk: Verrek, het moest andersom.’ Of, zoals Finkers ooit al zei: ‘De leukste grappen zijn de grappen die niet zijn bedacht, maar ja, bedenk die maar eens.’ In oneliners als deze, maar ook in verzen als: ‘Ik zit voor het raam, ik fluister zacht haar naam: Veldhuis,’ wordt bij Finkers het ongerijmde geloofwaardiger dan het gezond verstand, dat immers al genoeg ellende veroorzaakt.

Zijn wijsheden worden evenveel geciteerd in het café als op filosofencongressen. Finkers op papier is plezier waar je lach- en denkrimpels van krijgt. In deze bundel zijn de overzichtswerken ''De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door' en 'Poëzie, zo moeilijk nie' samengebracht.

Een jaar nadat een van hun identieke tweelingdochters, Lydia, door een ongeluk overlijdt, verhuizen Angus en Sarah Moorcroft naar een klein Schots eiland dat Angus van zijn oma heeft geërfd, in de hoop hun verwoeste leven weer op te pakken. Maar wanneer hun andere dochter, Kirstie, meent dat ze haar identiteit hebben verwisseld - dat zij Lydia is - stort hun wereld opnieuw in.

Als de winter oprukt, en Angus voor zijn werk op het vasteland moet verblijven, lijkt het verleden Sarah in te halen en wordt Kirstie (of is het Lydia?) steeds onrustiger. Wat is er nou echt gebeurd op de fatale dag dat een van haar dochters overleed?

S.K. Tremayne is het pseudoniem van een internationale bestsellerauteur, die woont en werkt in Londen.

Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal.

Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over de complexe kunst van het jong zijn, over obstakels die bergen worden, amper te beklimmen, over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.

In 'Vele hemels boven de zevende' vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk.

Griet Op de Beeck (1973) ontving voor haar succesvolle debuutroman 'Vele hemels boven de zevende' De Bronzen Uil Publieksprijs 2013 en het boek werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2014.

Katten zijn net vrienden: ze jatten eten van je bord, ze willen aandacht als je geen zin hebt en vice versa, ze liggen te slapen op een krant waar je al anderhalf uur naar zoekt en ten slotte gaan ze dood, met achterlating van een diep en machteloos verdriet.

Na vele vergeefse bezoeken met haar stokoude witte kater Harry aan een dierenarts die ‘geen dier kan doodmaken’ legt Harry begin deze eeuw toch nog op nogal curieuze wijze het loodje. Nooit meer een nieuwe, besluit Witteman, want verdriet is er immers al genoeg. Maar haar kinderen blijven steeds snerpend zeuren om een huisdier, en die twee ‘tamme’ ratten in Den Haag blijken bepaald niet de oplossing. Met veel omtrekkende bewegingen weet Witteman de aanschaf van een kat nog jaren uit te stellen, maar eenmaal beland in een groene buitenwijk van het verre Washington komt het er toch van, zelfs met twee katten tegelijk: de inmiddels legendarisch domme, dikke Lola, en haar schrandere, atletische broertje Ziggy.

Ziggy wordt al spoedig doodgereden en begraven in de zonnige achtertuin, het gezin radeloos van smart achterlatend. Jarenlang regeert Lola vervolgens haar imperium alléén; slapend, in de weg liggend, of scheel kijkend van onbenulligheid. Dan arriveert het kleine streepjespoesje Siepie, en ontvouwt zich een koningsdrama dat door 100.000 volgers op Twitter gevolgd wordt.

Gideon Cross. Van hem houden was het makkelijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik was op slag verliefd. Volkomen. Verloren.

Gideon heeft me alles gegeven. Nu moet ik bewijzen dat ik de rots kan zijn die hij ook voor mij is. Dat ik hem kan beschermen zoals hij mij beschermt. Samen kunnen we iedereen aan die tussen ons in probeert te komen. Maar onze grootste uitdaging ligt in de geloften die we hebben afgelegd. Ons overgeven aan de liefde was pas het begin. Ervoor vechten zal ons of bevrijden... of breken.

Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen.

Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.'

'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels. Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker. Hij woont sinds 1998 in Nederland en ontving in 2011 de Literatuurprijs van de Europese Unie voor zijn roman 'De autist en de postduif'. Kort daarna zakte hij voor zijn inburgeringstoets.