De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Waar zijn ze toch gebleven, de rebellen en dwarsdenkers onder de schrijvers? Dat wil schrijver en columnist Özcan Akyol weten. Ooit raakte hij betoverd door de literatuur dankzij schrijvers die met hun polemische stijl aandacht vestigden op hun werk én iets teweegbrachten in de maatschappij.

Maar de schrijvers met deze bloedgroep zijn uitgedund. Er is nog maar weinig literatuur die de sociale klasse en identiteit van de schrijver ontstijgt: de moderne auteur richt zich vooral op zijn eigen cocon – de gelijkgestemden. Wanneer gebeurt het nog dat het héle land staat te sidderen na een publicatie die de vinger op de zere plek van onze samenleving legt?

Het resultaat is dat de rebelse literatuur, bijna in alle vormen, steeds meer terrein verliest.

Voor mediagenieke luchtfietsers en slampampers is er ruimte ontstaan om het intellectuele discours te bepalen, of wat daarvoor door moet gaan.

In 'Generaal zonder leger' onderzoekt Özcan Akyol waar dit aan ligt.

Zijn schrijvers navelstaarderige conformisten geworden, bij wie het ontbreekt aan charisma en overtuigingskracht, of is het publiek minder ontvankelijk voor diepgaande teksten? Moet de literatuur simpelweg genoegen nemen met een rol in de marge?

De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden de priesters. Een egoïst, zeiden de boekhouders. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens. Maar wat als we het al die tijd mis hadden?

In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het kwade of het goede? Adembenemend, weids en revolutionair – De meeste mensen deugen herschrijft niet alleen de geschiedenis, maar werpt ook nieuw licht op onze toekomst.

'Confettiregen' is een ontwapenend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.

Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.

'Confettiregen' is niet alleen een geweldig verhaal om te lezen maar ook een belangrijk boek dat verschillende generaties herkenning zal geven en verschillende generaties zal raken.

Ze was zeventien toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Tot dan toe had het feit dat Selma joods was geen grote rol in haar leven gespeeld, maar nu werd het ineens een kwestie van leven en dood.

Hoewel ze in 1942 werd opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, wist ze daar onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet: onder de naam Margareta van der Kuit, ofwel Marga, vervalste ze documenten en koerierde ze door het hele land. Verscheidene keren ontsnapte ze aan de nazi’s, maar in juli 1944 werd ze verraden en via kamp Vught naar Ravensbrück getransporteerd. Anders dan haar zusje Clara en haar ouders overleefde ze de gruwelen van het kamp.

Al die tijd wist niemand dat ze joods was, en niemand kende haar echte naam. Pas na de oorlog durfde ze die weer uit te spreken: Selma.

Wat zijn de uitdagingen van onze tijd? Hoe beschermen we onszelf tegen een nucleaire oorlog, ecologische rampen en technologische bedreigingen? Wat is de oorzaak van de opkomst van populisten als Donald Trump? Hoe weren we ons tegen fake news? Moeten we ons voorbereiden op een nieuwe wereldoorlog? Wat moeten we denken van het opkomend nationalisme?

Vragen de mondiale problemen die op ons afkomen om andere politieke systemen? Is het een goed idee dat we onze data overdragen aan enkele grote commerciële spelers, of wordt het tijd om het eigendom van data te reguleren? En wat wordt de grote nieuwe wereldmacht, Amerika, Europa of China? In dit boek beantwoordt Yuval Noah Harari de 21 meest urgente vragen van onze tijd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog bestieren twee joodse zussen - Janny en Lien Brilleslijper - een van de grootste onderduikadressen in Nederland: 't Hooge Nest, een villa in 't Gooi. Terwijl de laatste joden in Nederland worden opgejaagd gaat het leven van enkele tientallen onderduikers zo goed en kwaad als het ging door, pal onder de neus van NSB-buren en nazikopstukken.

Toch wordt het Nest verraden en de familie Brilleslijper belandt met het laatste transport in Auschwitz, samen met de familie Frank.

't Hooge Nest is een verhaal over moed, verraad en menselijkheid in barbaarse tijden, en brengt een ongekende geschiedenis tot leven.

In januari 2020 wordt de bevrijding van Auschwitz, dan 75 jaar geleden, herdacht

In 1942 meldde de Joodse arts Eddy de Wind zich vrijwillig aan als arts om in Westerbork te werken, in de veronderstelling dat hierdoor zijn moeder uit het kamp zou worden vrijgelaten. Bij aankomst bleek zijn moeder echter al op transport gezet naar Auschwitz. In Westerbork ontmoette De Wind de achttienjarige verpleegster Friedel. Ze werden verliefd en trouwden in het kamp. Samen werden ze in september 1943 naar Auschwitz gedeporteerd.

Eddy belandde in barak 9, waar hij werd tewerkgesteld als Pfleger van Poolse gevangenen. Friedel in barak 10, waar de medische experimenten werden uitgevoerd. Pas na de oorlog, die ze beiden op miraculeuze wijze overleefden zonder dat van elkaar te weten, vonden ze elkaar terug in Nederland.

In'Eindstation Auschwitz' doet Eddy de Wind verslag van de verschrikkingen in het kamp en analyseert en observeert hij het gedrag – zowel goed als kwaad – waar mensen toe in staat zijn. Hij beschrijft Auschwitz zoals nooit eerder is gezien, rechtstreeks vanuit het kamp en met de emotie van dat moment.

Geïllustreerd met beeldmateriaal uit het archief van de familie De Wind, waaronder twee niet eerder gepubliceerde foto’s van vlak na de bevrijding van Auschwitz

Het originele schrift is momenteel een van de belangrijkste stukken van de Auschwitz-tentoonstelling, te zien in New York

De schilderachtige stadjes rond het IJsselmeer spreken tot de verbeelding, met hun authentieke gevels, vissersboten en pittoreske havens. Hoewel ze onderling sterk verschillen, is er één gebeurtenis die leven en lot van alle kustbewoners met elkaar verbindt. Op 28 mei 1932 werd de Afsluitdijk gedicht. De overheid was ervan overtuigd dat dit Nederland zou opstuwen in de vaart der volkeren. De kustbewoners stonden erbij, keken ernaar en moesten zich zien te redden. Hun Zuiderzee werd het IJsselmeer. Voortaan voeren hun botters uit op een zoetwaterplas. Wat betekent zo’n ingrijpende verandering voor de cultuur, de identiteit en de toekomstdromen van mensen, tot op de dag van vandaag?

In 'Eens ging de zee hier tekeer' staan vier Zuiderzeefamilies centraal, uit Urk, Volendam, Spakenburg en Wieringen. Aan de hand van hun levensgeschiedenissen vertelt Eva Vriend een groots verhaal over het houvast dat traditie biedt, de veerkracht die vereist is om vooruit te komen en vissersbloed dat kruipt waar het niet gaan kan.

Wat is waar - wat de feiten je vertellen of wat je wilt geloven? Wie ben je - een vrij individu, of zoek je houvast in de groep tegen de rest? Steeds beter weten we hoe de mens in elkaar steekt. We weten waarom we geneigd zijn in hokjes te denken, waarom we liever verbroederen met mensen die op ons lijken dan met vreemden. En ook hoe gemakkelijk mensen gemanipuleerd kunnen worden, via sociale media en door politici.

In 'Mens/onmens' onderzoekt gelauwerd essayist en columnist Bas Heijne de twee grote obsessies van onze tijd: waarheid en identiteit. In een heldere stijl stelt hij de vragen waar het om gaat: hoe kunnen we solidair zijn in een wereld die steeds meer versplinterd is, waarin iedereen op zoek is naar iets groters en het algemeen belang het zo vaak aflegt tegen het eigenbelang?

Bas Heijne (1960) is de auteur van essays als 'Onredelijkheid' (2007), 'Moeten wij van elkaar houden' (2011) en 'Onbehagen' (2016). Hij is vast verbonden aan NRC Handelsblad. In 2017 kreeg hij de P.C. Hooft-prijs voor zijn gehele oeuvre.

Honderdduizend jaar geleden waren er wel zes verschillende menssoorten. Nu is er maar één soort over, en dat zijn wij. Homo sapiens. Hoe komt het dat alleen wij zijn overgebleven? Hoe kwamen onze voorvaderen op het idee om steden en zelfs koninkrijken te stichten? Waarom gingen we in goden geloven, maar ook in natiestaten, en in bedrijven. Waarom vertrouwen we op geld, boeken en wetten? En hoe zal onze wereld er in de toekomst uitzien?

In 'Sapiens' neemt Yuval Noah Harari ons mee op een reis door de geschiedenis van de mensheid. Wie zijn we? Waar komen we vandaan? En hoe zijn we geworden wie we nu zijn? In zijn relaas laat Harari ons kennismaken met een raadselachtig fenomeen: de mens.

De zin van het leven is een boek vol inspirerende antwoorden op vragen die we ons allemaal wel eens stellen, maar zelden expliciet beantwoorden. In september 2018 schreef Volkskrant-journalist en schrijver Fokke Obbema een aangrijpend artikel over de hartstilstand die hij het jaar daarvoor had gehad. Het stuk maakte veel los bij lezers en kreeg meer dan duizend reacties.

De ervaring riep bij Obbema zelf grote levensvragen op, wat resulteerde in ‘de beste interviewserie van 2018’, aldus Matthijs van Nieuwkerk. Vanaf oktober 2018 publiceerde Obbema een veertigtal prikkelende gesprekken met zeer uiteenlopende gesprekspartners, waarbij de eerste vraag telkens luidde: ‘Wat is de zin van ons leven?’ Dit boek is een bundeling van deze gesprekken én het artikel waarmee alles begon.

In ‘Grote verwachtingen’ vertelt en duidt Geert Mak de recente geschiedenis zoals alleen hij dat kan. Het is het vervolg op het immens succesvolle ‘In Europa’ dat vijftien jaar geleden verscheen. Enkele jaren later volgde de 35-delige tv-serie met de schrijver in de hoofdrol.

'In Europa' ging over de twintigste eeuw en hoe die in veel opzichten gruwelijke periode getekend door twee wereldoorlogen, ons heeft gevormd. ‘Grote verwachtingen’ gaat over de eerste twee decennia van de eenentwintigste eeuw. Het neemt de draad op waar ‘In Europa’ eindigde, in 1999.

Mak schetst de sfeer en stemming tijdens de eeuwwisseling, het optimisme dat toen hoogtij vierde maar dat gaandeweg verdween, de gevoelens rond de invoering van de euro, de gevolgen van de aanslag op de Twin Towers, de toestand in Oost-Europa en Rusland, de bankencrisis, de Verenigde Staten, Noord- versus Zuid-Europa, en de vluchtelingen.

We weten maar één ding zeker in ons leven en dat is dat we op een dag doodgaan. Toch stoppen we de gedachte hieraan bij voorkeur zo ver mogelijk weg. Toen de ouders van Barbara van Beukering ongeneeslijk ziek waren, wilde haar vader er niet over praten, terwijl haar moeder heel bewust alle tijd nam om afscheid te nemen van haar dierbaren. Hierdoor realiseerde Van Beukering zich dat de manier waarop je afscheid neemt van het leven grote impact heeft op je nabestaanden.

Ze combineerde haar eigen ervaringen met openhartige verhalen van nabestaanden over de dood van hun dierbare en sprak ook met diverse deskundigen: oncologen, euthanasieartsen, rouwdeskundigen en stervensbegeleiders.

'Je kunt het maar één keer doen' is een persoonlijke zoektocht waarin Van Beukering op haar bekende luchtige en integere toon aanzet tot nadenken over de manier waarop we sterven. Er bestaat geen blauwdruk voor een goed sterfbed, maar je kunt je er wel degelijk op voorbereiden.

Met verhalen van:

• Angela Groothuizen over haar vriendin Ria Brieffies
• Babs van den Bergh over haar man René Gude
• Ernst Daniël Smid over zijn vrouw Roos Giesen van der Sluis
• Frank Sanders over zijn man Jos Brink
• Frenk Reemer over zijn zus Sandra Reeme
• Jet Steinz over haar vader Pieter Steinz
• Maarten de Boer over zijn vrouw Renate Dorrestein
• Mienke Schaberg over haar man Frans Swarttouw
• Natascha van Weezel over haar vader Max van Weezel
• Veerle Claus over haar man Hugo Claus

Barbara van Beukering (53) is journalist en was ruim twintig jaar hoofdredacteur, onder andere van Het Parool en Volkskrant Magazine. In 2018 verscheen haar eerste boek,'Kruip nooit achter een geranium', een persoonlijke zoektocht naar een lang en gelukkig leven.

Op 13 april 1927 voer Allene Tew met de Mauretania de haven van New York uit. Ze liet een leven achter zich waarin ze alles had bereikt waar ze van had gedroomd – aanzien, fortuin, moederschap, haar grote liefde. En ze was het ook bijna allemaal weer kwijtgeraakt.

De Amerikaanse prinses is een reconstructie van een fascinerend leven, dat zich afspeelt tegen het decor van Amerika en Europa, de victoriaanse en de moderne tijd, de industriële en Russische revolutie en de twee wereldoorlogen. Maar het is bovenal het persoonlijke verhaal van een uitzonderlijke vrouw die de moed had om, tot het bittere eind, haar eigen weg te gaan.

De plotselinge dood van Joost Zwagerman op 8 september 2015 bracht een schok teweeg. Niet alleen bij het brede publiek dat de schrijver kende, ook familie en vrienden werden erdoor overvallen. Voor Arielle Veerman, die bijna twintig jaar met hem getrouwd was en drie kinderen met hem kreeg, betekende zijn dood na hun scheiding het slot van een jarenlang conflict.

In 'De langste adem' beschrijft ze de aanzegging van het overlijden, de dagen die erop volgden, het openbare afscheid, de begrafenis en ten slotte het bezoek aan het lege huis dat Joost achterliet. Maar ook memoreert ze de beslissende momenten in hun relatie: hun vriendschap op de middelbare school, de hereniging in 1991 na haar lange verblijf in het buitenland en hun leven samen in Amsterdam.

In deze emotionele periode waarin ze teruggeworpen wordt op haar herinneringen zoekt ze naar aankondigingen van de destructieve daad waar hij altijd een tegenstander van was en stelt zichzelf vragen over het spanningsveld tussen gezinsleven en het werk van een productieve schrijver, voortdurend op zoek naar erkenning en publiek.

'De langste adem' is een eerlijk, invoelend en confronterend document over geluk dat uitmondt in een onherstelbare verwijdering.

Arielle Veerman heeft na haar middelbare school kunstgeschiedenis en restauratie in Italië gestudeerd. In 1992 keerde ze terug naar Nederland, waar ze haar beroep als restaurator van schilderijen uitoefent.

‘Kijk, kijk, een Indo,’ zeiden mijn ouders en andere familieleden verheugd als ze op tv in een muzikant, presentator, of sportfiguren een Indo-Europeaan meenden te herkennen. Hun stem klonk dan net zo blij verrast als wanneer voetbalfans hun beroemde voetbalheld op straat zouden ontdekken. Mensen die hun Aziatische achtergrond liever verbloemden of zich ervoor schaamden ervoeren ‘Indo’ als een scheldwoord, maar voor mensen die trots waren op hun gemengde afkomst werd het een geuzennaam. [Uit:Indo]

Wat is er zo waardevol aan die zogenaamde Indische cultuur en is er wel een Indische cultuur? Is het nodig om onszelf Indo te blijven noemen?

In 'Indo' wisselt Bloem herinneringen en gebeurtenissen af, en geeft ze een verfrissende en heel persoonlijke blik op de huidige samenleving waarin ‘identiteit’ steeds meer een discussiepunt lijkt te worden.

Met zijn kenmerkende vermenging van wetenschap, geschiedenis en filosofie onderzoekt Harari de dromen en nachtmerries van de eenentwintigste eeuw – van onsterfelijkheid tot kunstmatig leven.

Hij stelt fundamentele vragen: Waar gaan we naartoe? Hoe beschermen we onze kwetsbare wereld tegen onze eigen verwoestende krachten? En als we in staat zijn door technologische vooruitgang ons lichaam en onze geest te verbeteren, wat gebeurt er dan met de mensen die zich niet laten upgraden? Wat voor sociale gevolgen zal deze tweedeling hebben?

>p>Volgens Harari is het essentieel om meer te begrijpen van de technologische revoluties om ons heen, anders hebben we geen invloed op de koers van onze toekomst. Dit is de volgende stap in onze evolutie. Dit is Homo Deus. Met een voorwoord van Bas Heijne.

Hannelore groeide vanaf haar derde op in de sekte ‘Gemeente Gods’, waar haar ouders actief lid van waren. Het leven speelde zich grotendeels af binnen de muren van een oud klooster in Nederland. Vijftien jaar lang werd ze gehersenspoeld en leefde ze in haar eigen wereld. De charismatische en zichzelf ‘Profeet ’noemende sekteleider Sipke Vrieswijk voerde met zijn partner Aagje een waar schrikbewind. Niemand was veilig.

Toen het einde nabij leek ‘ontvoerden’ ze Hannelore naar Israël, Zweden en Cyprus. Na jaren gevangenschap, drank en drugs bevrijdde de politie haar, tegen haar eigen wil. Een internationale klopjacht op Vrieswijk begon.

Vanaf dat moment begon ook pas haar echte strijd. Het gevecht om opnieuw te leren leven, weer Hannelore te worden in een vrije wereld. Met vallen en opstaan wist ze die strijd uiteindelijk te winnen. Nu leidt Hannelore (42) een gelukkig leven met haar grote liefde en vier kinderen en hoopt ze een voorbeeld te mogen zijn voor velen.

Hannelores verhaal lijkt wellicht op een bizar incident, maar niets is minder waar. Anno 2020 zijn er alleen al in Nederland meer dan 80 sektes actief, met zo’n tienduizend volgelingen.

In 'Baltische zielen' en 'De gloed van Sint-Petersburg' dompelde Jan Brokken de lezer onder in de verhalen en cultuur van steden en plaatsen. En zijn reislust reikt veel verder, evenals zijn kennis over kunst en geschiedenis. Dat komt tot uiting in het rijk geïllustreerde 'Stedevaart', waar in twintig non-fictieverhalen steeds een plaats en een persoon, meestal een kunstenaar, centraal staan.

Onder leiding van Brokken reist de lezer naar het Bologna van schilder Giorgio Morandi, het Venetië van een boekbinder en het Düsseldorf van beeldend kunstenaar Joseph Beuys. We bezoeken het Parijs van componist Erik Satie, het Vilnius van schilder en componist Mikalojus Ciurlionis en het Bilbao van architect Frank Gehry, ontmoeten Gustav Mahler in Amsterdam, de moeder van Italo Calvino in Cagliari en cellist Anner Bijlsma in Washington dc.

In het meest persoonlijke verhaal neemt Brokken ons mee naar een schilderij van Meindert Hobbema, een jeugdliefde en Middelharnis. In 'Stedevaart' brengt Jan Brokken zijn vertelkunst en grote liefde voor kunst en cultuur tot een gloedvolle symbiose.

Paul Haenen schreef tussen zijn twaalfde en negentiende dertig dagboeken, die hij gedurende zijn leven bij verhuizingen in dozen of vuilniszakken achter zich aan sleepte. Aan zijn hoogstpersoonlijke, ontwapende maar ook scherpzinnige dagboeknotities voegde scholier Paul in karakteristieke tijdschrift-opmaak rubrieken toe, over zijn privéleven, familie, ambities en eenzaamheid. Toen de inkt in zijn dagboeken begon te vervagen, wist hij dat de tijd rijp was voor publicatie.

In 'Ik heb bekend' vertelt Paul – met verdriet bij tegenslag maar verder met veel humor – over de belevenissen thuis en zijn moeilijkheden op school. Tegelijkertijd blijkt hij al jong opmerkelijk betrokken bij ontwikkelingen in de samenleving, en mengt hij zich onder andere in het debat over de publieke omroep. Hiervoor schrijft hij brieven naar kranten, die tot zijn trots serieus genomen worden en tot publicaties leiden.

In een tijd gedrenkt in taboes wil de jonge Paul zich uitspreken en gezien worden. De strijdlustige jongen wint langzaamaan populariteit en treedt steeds meer naar de voorgrond; hij wordt zelfs klassenvertegenwoordiger. Pas wanneer hij zijn dagboeken van slotjes voorziet, onthult hij zijn grootste geheim; kort daarna treedt hij naar buiten met zijn coming out.

Journalist en schrijver Ivo van Woerden stond Haenen terzijde in de selectie en compositie van de dagboekfragmenten.

Paul Haenen (1946) begon op jonge leeftijd zijn carrière als journalist en programmamaker. Met zijn karakters Dominee Gremdaat en Margreet Dolman werd hij bekend bij een groot publiek.